O naszych czworonożnych kompanach | Skarbnica informacji

Wścieklizna - droga szerzenia

Rezerwuar zarazków stanowią zarówno ssaki dzikie, jak i domowe.

Z pierwszej grupy wymienić należy: lisy, jenoty, borsuki, nietoperze i inne zwierzęta mięsożerne, a także gryzonie i zajęczaki. Grupa ta ma obecnie największe znaczenie w rozprzestrzenianiu choroby.

Do drugiej natomiast należą: psy i koty.

Druga grupa miała pierwotnie duże znaczenie, lecz obecnie ze względu na masowe szczepienia zwierząt domowych zagrożenie jest niewielkie. W krajach tropikalnych Ameryki Południowej i Środkowej wścieklizna może być rozprzestrzeniana również przez żywiące się krwią zwierząt nietoperze z rodziny wampirów. Do zakażenia (zwierząt lub człowieka) dochodzi na drodze kontaktu bezpośredniego ? przez pokąsanie, oślinienie lub zanieczyszczenie mózgiem chorego zwierzęcia uszkodzonej skóry.

Możliwe jest, choć u człowieka rzadkie, zakażenie na drodze powietrznej (kropelkowej i pyłowej) aerozolem odchodów nietoperzy w jaskiniach.

Zdarzają się także zakażenia laboratoryjne drogą wziewną, przezspojówkową lub przezśluzówkową.

Do wystąpienia choroby dochodzi u około 15-20% wystawionych na kontakt ? szczególnie osobników pogryzionych na pysku/twarzy, szyi, klatce piersiowej lub pokąsanych głęboko. Odnotowano także infekcje przez przeszczepienie organów (rogówka) od zmarłych dawców z nierozpoznaną wścieklizną. Nie opisano przeniesienia drogą pokarmową.

Chorobę cechuje długi okres utajenia średnio od 1 do 3 miesięcy ? skrajnie od 10 dni do ponad roku.

Chory człowiek jest także zakaźny dla otoczenia.

Wirus znajduje się głównie w jego centralnym układzie nerwowym, ślinie i skórze, a w mniejszym stopniu także w łzach i soku trzustkowym. Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%9Bcieklizna

Leczenie starszych psów

Starsze psy wymagają czasami szczególnej opieki. Dzieje się tak wówczas, gdy mają one problemy ze wzrokiem czy słuchem lub są po prostu chore i mniej sprawne.

Dlatego sprawowanie opieki nad starszymi psami wymaga czasami kontaktowania się ze specjalistami.

Będą oni mogli fachowo prowadzić proces leczenia takich psów oraz ustalać dla nich najlepsze diety.

Dzięki temu właścicielom starszych psów będzie o wiele łatwiej sprawować nad nimi opiekę i zapewniać im jak najlepsze warunki codziennego życia. Trzeba przyznać, że nawet starsze psy, jeżeli tylko mogą liczyć na opiekę swoich właścicieli są w stanie pokonywać różne swoje choroby i ograniczenia oraz cieszyć się różnymi przyjemnościami.
Musisz wiedzieć - objawy wścieklizny

Wirus wścieklizny atakuje komórki układu nerwowego, ze szczególnym tropizmem do komórek istoty szarej mózgu. Przebieg choroby u wszystkich gatunków zwierząt jest w zasadzie podobny.

Możemy wyróżnić dwie postacie wścieklizny: postać gwałtowną, postać cichą ? porażenną. U ludzi w początkowym, inkubacyjnym okresie (około 2-miesięcznym od chwili zakażenia) występują objawy ogólne.

Dominują tu uczucia mrowienia wokół miejsca pokąsania, a także gorączka, ból potylicy, zmęczenie oraz rzadziej halucynacje i torsje.

Zwierzęta często w tym okresie zmieniają swoje zwyczaje, głównie tryb życia z dziennego na nocny i odwrotnie, a także przestają być wrażliwe na bodźce bólowe. Po kilku dniach u ludzi i zwierząt występuje nadmierne pobudzenie lub, skrajnie, porażenie (tzw. cicha wścieklizna).

U chorego stwierdzić można mimowolne skurcze mięśni (konwulsje), ślinotok, światłowstręt oraz wodowstręt.

Śmierć następuje w około tydzień od wystąpienia objawów. W przypadku diagnozowania człowieka wystawionego na ryzyko zakażenia w krótkim odstępie czasu większe znaczenie od potwierdzenia choroby ma ocena prawdopodobieństwa jej wystąpienia.

W tym celu stosuje się głównie wywiad epidemiologiczny.

Jednocześnie rozpoczyna się, jeżeli zwierzę zostało złapane, trwającą 15 dni przyżyciową obserwację weterynaryjną (zwierzęta domowe) lub pośmiertne badanie mózgu zwierzęcia (zwierzęta dzikie i agresywne zwierzęta domowe).

Przyżyciowa diagnostyka człowieka jest możliwa (z wykorzystaniem m.in.

metody PCR), lecz dość często pojawiają się w badaniu wyniki fałszywie ujemne. Wirus w ślinie zwierząt jest jednym z objawów ostatniego stadium wścieklizny.

W przypadku psów żaden spośród tych, u których pojawił się wirus w ślinie, nie będzie żył dłużej niż 10?12 dni.

Dlatego jeżeli pies przeżyje obserwację, można wnioskować, że w momencie pogryzienia wirus nie znajdował się w ślinie, więc pies nie mógł zakazić człowieka. Pośmiertne rozpoznanie przeprowadza się, używając testów serologicznych i próby biologicznej.Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%9Bcieklizna.

Dodane: 14-02-2017 07:02

Tagi: psy z psem wakacje podróże

Widok do druku:

wakacje z psem