wakacje z psem

Wścieklizna - droga szerzenia

Rezerwuar zarazków stanowią zarówno ssaki dzikie, jak i domowe.

Druga grupa miała pierwotnie duże znaczenie, lecz obecnie ze względu na masowe szczepienia zwierząt domowych zagrożenie jest niewielkie.

W krajach tropikalnych Ameryki Południowej i Środkowej wścieklizna może być rozprzestrzeniana również przez żywiące się krwią zwierząt nietoperze z rodziny wampirów.

Do zakażenia (zwierząt lub człowieka) dochodzi na drodze kontaktu bezpośredniego ? przez pokąsanie, oślinienie lub zanieczyszczenie mózgiem chorego zwierzęcia uszkodzonej skóry.

Zdarzają się także zakażenia laboratoryjne drogą wziewną, przezspojówkową lub przezśluzówkową.

Do wystąpienia choroby dochodzi u około 15-20% wystawionych na kontakt ? szczególnie osobników pogryzionych na pysku/twarzy, szyi, klatce piersiowej lub pokąsanych głęboko.

Nie opisano przeniesienia drogą pokarmową.

Dzieje się tak wówczas, gdy mają one problemy ze wzrokiem czy słuchem lub są po prostu chore i mniej sprawne.

Dzięki temu właścicielom starszych psów będzie o wiele łatwiej sprawować nad nimi opiekę i zapewniać im jak najlepsze warunki codziennego życia.

Trzeba przyznać, że nawet starsze psy, jeżeli tylko mogą liczyć na opiekę swoich właścicieli są w stanie pokonywać różne swoje choroby i ograniczenia oraz cieszyć się różnymi przyjemnościami.

Musisz wiedzieć - objawy wścieklizny

Wirus wścieklizny atakuje komórki układu nerwowego, ze szczególnym tropizmem do komórek istoty szarej mózgu. Przebieg choroby u wszystkich gatunków zwierząt jest w zasadzie podobny. Możemy wyróżnić dwie postacie wścieklizny: postać gwałtowną, postać cichą ? porażenną. U ludzi w początkowym, inkubacyjnym okresie (około 2-miesięcznym od chwili zakażenia) występują objawy ogólne. Dominują tu uczucia mrowienia wokół miejsca pokąsania, a także gorączka, ból potylicy, zmęczenie oraz rzadziej halucynacje i torsje.

Zwierzęta często w tym okresie zmieniają swoje zwyczaje, głównie tryb życia z dziennego na nocny i odwrotnie, a także przestają być wrażliwe na bodźce bólowe.

Po kilku dniach u ludzi i zwierząt występuje nadmierne pobudzenie lub, skrajnie, porażenie (tzw.

cicha wścieklizna).

U chorego stwierdzić można mimowolne skurcze mięśni (konwulsje), ślinotok, światłowstręt oraz wodowstręt.

Śmierć następuje w około tydzień od wystąpienia objawów. W przypadku diagnozowania człowieka wystawionego na ryzyko zakażenia w krótkim odstępie czasu większe znaczenie od potwierdzenia choroby ma ocena prawdopodobieństwa jej wystąpienia. W tym celu stosuje się głównie wywiad epidemiologiczny.

Jednocześnie rozpoczyna się, jeżeli zwierzę zostało złapane, trwającą 15 dni przyżyciową obserwację weterynaryjną (zwierzęta domowe) lub pośmiertne badanie mózgu zwierzęcia (zwierzęta dzikie i agresywne zwierzęta domowe).

Przyżyciowa diagnostyka człowieka jest możliwa (z wykorzystaniem m.in.

metody PCR), lecz dość często pojawiają się w badaniu wyniki fałszywie ujemne. Wirus w ślinie zwierząt jest jednym z objawów ostatniego stadium wścieklizny.

W przypadku psów żaden spośród tych, u których pojawił się wirus w ślinie, nie będzie żył dłużej niż 10?12 dni.

Dlatego jeżeli pies przeżyje obserwację, można wnioskować, że w momencie pogryzienia wirus nie znajdował się w ślinie, więc pies nie mógł zakazić człowieka. Pośmiertne rozpoznanie przeprowadza się, używając testów serologicznych i próby biologicznej.Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%9Bcieklizna