Rezerwuar zarazków stanowią zarówno ssaki dzikie, jak i domowe.
Z pierwszej grupy wymienić należy: lisy, jenoty, borsuki, nietoperze i inne zwierzęta mięsożerne, a także gryzonie i zajęczaki.
Grupa ta ma obecnie największe znaczenie w rozprzestrzenianiu choroby.Do drugiej natomiast należą: psy i koty.
Druga grupa miała pierwotnie duże znaczenie, lecz obecnie ze względu na masowe szczepienia zwierząt domowych zagrożenie jest niewielkie.W krajach tropikalnych Ameryki Południowej i Środkowej wścieklizna może być rozprzestrzeniana również przez żywiące się krwią zwierząt nietoperze z rodziny wampirów.
Zdarzają się także zakażenia laboratoryjne drogą wziewną, przezspojówkową lub przezśluzówkową.
Do wystąpienia choroby dochodzi u około 15-20% wystawionych na kontakt ? szczególnie osobników pogryzionych na pysku/twarzy, szyi, klatce piersiowej lub pokąsanych głęboko. Odnotowano także infekcje przez przeszczepienie organów (rogówka) od zmarłych dawców z nierozpoznaną wścieklizną.Wirus znajduje się głównie w jego centralnym układzie nerwowym, ślinie i skórze, a w mniejszym stopniu także w łzach i soku trzustkowym. Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%9Bcieklizna
Wtedy każdy niemal pies chętnie podejdzie do tresury i kolejnych szkoleń.
Nie powinno się z kolei reagować złością i krzykiem na nieodpowiednie zachowanie psa.Chociaż zwykle psy szybko się uczą reagowania na kolejne komendy, ale jeśli nasz pies okazuje się mniej inteligentny, to jednak nie należy się zrażać.
Każdego psa, niezależnie od jego rasy, trzeba jednak wychować.
Jest to niewątpliwie wielki sukces, gdy nasze wysiłki w tym zakresie skończą się sukcesem.
Trzeba bowiem pamiętać, że nie każdy pies jest łatwy w wychowywaniu ? są różne psie charaktery. .